É a fin ao fin, é a fin ao final [2023-2024]

[GAL]Cada vez son máis as voces e os avisos de que o colapso está a chegar. Lonxe da súa encarnación mediática en forma de catástrofe repentina faino de xeito lento e paulatino, como testemuña cada novo especial informativo sobre a enésima crise ou acontecemento climático. Pandemias, furacáns, terremotos, a espreita dun inverno nuclear son paisaxes cotiás na nosa contemporaneidade.

Mentres tanto, e desde hai décadas, figuras preparacionistas se alían cos movementos conspiranoicos e de extrema dereita para construír alternativas sociais infestadas de armas, violencia e anarcocapitalismo. Búnkeres repletos de balas e comida enlatada son custodiados por homes de armas con gorras de beisbol. En Youtube, infinidade de mozos veinteañeros lánzanse ao monte machada en man para construír refuxios nos que sobrevivir se todo sae mal.

Coa convicción de que a supervivencia ao colapso non pasa polos imaxinarios infestados de testosterona nin polo advenimiento dunha apocalipse radical, este ciclo propón unha mirada aos saberes próximos que poden poñerse en marcha para construír alternativas de futuro ás hexemónicas. A supervivencia ao colapso non pasa polo illamento senón pola construción de novas comunidades. A través dunha programación bianual, Leira propón unha indagación desde as prácticas artísticas en torno ao preparacionismo entendido nun sentido amplo desde o cal imaxinar  ferramentas coas que sobrevivir a un presente cada vez máis sombrío.

[ESP] Cada vez son más las voces y los avisos de que el colapso está llegando. Lejos de su encarnación mediática en forma de catástrofe repentina lo hace de manera lenta y paulatina, como atestigua cada nuevo especial informativo sobre la enésima crisis o acontecimiento climático. Pandemias, huracanes, terremotos, el acecho de un invierno nuclear son paisajes cotidianos en nuestra contemporaneidad.

Mientras tanto, y desde hace décadas, figuras preparacionistas se alían con los movimientos conspiranoicos y de extrema derecha para construir alternativas sociales plagadas de armas, violencia y anarcocapitalismo. Búnkeres repletos de balas y comida enlatada son custodiados por hombres de armas con gorras de beisbol. En Youtube, infinidad de jóvenes veinteañeros se lanzan al monte hacha en mano para construir refugios en los que sobrevivir si todo sale mal.

Con la convicción de que la supervivencia al colapso no pasa por los imaginarios plagados de testosterona ni por el advenimiento de un apocalipsis radical, este ciclo propone una mirada a los saberes cercanos, cotidianos, que pueden ponerse en marcha para construir alternativas de futuro a las hegemónicas. La supervivencia al colapso no pasa por el aislamiento sino por la construcción de nuevas comunidades. A través de una programación bianual, Leira propone una indagación desde las prácticas artísticas en torno al preparacionismo entendido en un sentido amplio desde el cual imaginar tácticas y herramientas con las que sobrevivir a un presente cada vez más sombrío.


17/02/2023 As Longas,
Lois Cid e Alauda Negra CONTEXTOS  →

05/04/2023  Mapeando futuros próximos,
Bartlebooth XOGOS SOBRE A MESA  →

4/05/2023 Un ultramarinos na fin do mundo EXTRAMUROS

16/06-18/08/2023 ELCXEE, Paula PinEXPOSICIÓN 

29/09/2023 Sempre preparadasEXTRAMUROS

28/10/2023 Vivos na leira, 1nomeCONTEXTOS  →

30/11/2023 Mr. Prepper CÍRCULO LÍTICO

28/12/2023 Ánima,
Ruth Montiel e Alauda Negra CONTEXTOS  →

11/01/2024 Socialismo de medio planeta CÍRCULO LÍTICO  →

08/02/2024 Don’t worry Darling,
Eudald Espluga CÍRCULO LÍTICO  →


07/03/2024 Ruptura e reparación da máquina,
Itxi GuerraCÍRCULO LÍTICO  →

Preséntase a fighura dunha árbora rara[2022]

[GAL]A foresta foi sempre lida como o lugar do outro. Os brumosos planos fixos poblaron as fragas de criaturas máxicas, exóticas i experiencias trascendentais ou de peregrinacións en masa de mortos e vivos. Os bosques en chamas convertíronse nun lugar privilexiado de fascinación urbana, reservorios do ancestral e puro fronte a naturezas bastardas.

Qué acontecería se eses mesmos discursos i elementos fantásticos que construiron o bosque  se desvelasen-espertasen? tomasen forma e aparecesen ante nós. Novos imaxinarios en torno a eles emerxerían dende as raíces ata as copas, filtrándose por todos os restos, pisadas de camiñantes e residuos extractivos que tamén o conforman para encarnar novas especies híbridas, invasoras, raras e alternativas, capaces de romper os encantamentos paralizantes e brumosos que o fosilizaron.

Preséntase a fighura dunha árbora rara xorde como un desexo compartido para xerar novos relatos que permitan imaxinar outras forestas dentro das que xa hai. E, toda invocación colectiva require de novas linguaxes, ou millor dito, linguaxes existentes pero proscritas, censuradas, venideras…Todas elas, os seus xestos, símbolos e mais expresións agroman co único obxectivo de invocar á fighura dunha árbora rara, un xighante que nin sete abrazus encadeadus darían pra abrazalu.

preséntase a fighura dunha árbora rara cun nove
raíces ó aire sete fracuchchiñasñas e dúas ghrosas   troncu
xighante   nin sete abrazus encadeadus darían
pra abrazalu

(CO CO CO U, Luz Pichel).


[ESP]El bosque ha sido leído siempre como el lugar de lo otro. Los brumosos planos fijos lo han poblado de criaturas mágicas, exóticas y experiencias trascendentales o de peregrinaciones en masa de muertos y vivos. Los bosques en llamas se han convertido en un lugar privilegiado de fascinación urbana, reservorio de lo ancestral y puro frente a naturalezas bastardas.

¿Qué ocurriría si los mismos discursos y elementos fantásticos que han construido el bosque se desvelasen-despertasen?, tomasen forma y apareciesen ante nosotros Nnuevos imaginarios en torno a él emergerían desde las raices  hasta sus copas, filtrándose  por todos los deshechos, pisadas de  caminantes y residuos extractivos que también lo conforman, para encarnar nuevas especies híbridas, invasoras, raras y alternativas, capaces de romper los encantamientos paralizantes y neblinosos que lo han fosilizado.

Preséntase a fighura dunha árbora rara surge como un deseo compartido para generar nuevos relatos que permitan imaginar otros bosques dentro de los que ya hay. Y, toda invocación colectiva requiere de nuevos lenguajes o, mejor dicho, lenguajes existentes pero proscritos, censurados, venideros… Todos ellos, sus gestos, sus símbolos y expresiones brotan con el único objetivo de invocar á fighura dunha árbora rara, un xighante que nin sete abrazus encadeadus darían pra abrazalu.